६ ऑगस्ट...

(वाचलेल्या ऐतिहासिक आठवणींना उजाळा देण्यासाठी व अमेरिकेवरील द्वेष जाहीर करण्यासाठी म्हणून हा लेख लिहिण्याचा यथेच्छ खटाटोप!)

६ ऑगस्ट... तारीख ऐकतानाच त्या निष्पाप लक्षावधी लोकांच्या आर्त किंकाळ्या तुमच्या कानांत घुमल्या नाहीत, तर नवलच...! दुसर्‍या जागतिक महायुद्धाच्या काळात आशिया (खासकरुन चीन) व आखाती देशांमध्ये साम्यवादाची बीजे अंकुरत होती, त्याला पायबंद घालणे गरजेचे होते, शिवाय जपानचे चीनशी पार्श्व-ऐतिहासिक शत्रुत्व उघड होते, जपानसाठी योग्य संधी चालून आलेली होती. चीनला आधीच रशियाचे सहकार्य होते, त्यामुळे जपानला जर्मनीकडून यावे लागले. चीनसारख्या हत्तीसमोर एखाद्या उंदरासारख्या वाटणार्‍या जपानने कसल्याही शिल्लक मदतीशिवाय एक तृतियांश चीन काही महिन्यांतच काबीज करुन टाकला होता. या काळात जपानने आपला सर्व राग चीनवर काढला.. शेवटी जय झाल्यावर गर्व सामावलेली जयाची आणखी भूक वाढतेच... पॅसिफिक महासागरात त्यावेळी अमेरिकेचे वाढणारे वर्चस्व जपानला मुळीच पचण्यासारखे नव्हते, शिवाय पर्ल हार्बर बेटावर अमेरिकेच्या कारवायांमध्ये होत असलेली वाढ जपानसाठी धोक्याची घंटा होती. जपानने वेळीच सावध होऊन पर्ल हार्बर वर एका-पाठोपाठ आकस्मित हवाई हल्ले करुन अमेरिकेच्या तेथील सर्व युद्धसाहित्याची अक्षरशः नासाडी केली, यामध्ये अमेरिकेच्या नौदलातील सैनिकांव्यतिरिक्त शेकडो सामान्य नागरिकांचे बळी गेले. या घटनेचा अमेरिकेने तीव्र निषेध नोंदवत दोस्त राष्ट्रांच्या बाजूने दुसर्‍या महायुद्धामध्ये अचानक उडी घेतली. येथेच हिटलरची पंचाईत झाली. आता रशिया पाठोपाठ अमेरिकेसारख्या आणखी एका बलाढ्य राष्ट्राशी जर्मनी व इतर अक्ष कराराने जोडल्या गेलेल्या राष्ट्रांना कुरघोडी करणे भाग होते. तरीसुद्धा हिटलरने न डगमगता व खचून न जाता हे आव्हान पेलले व आपली विजयाची घोड-दौड चालू ठेवली.



याच काळात जर्मनी, रशिया व या दोहोंच्या पाठोपाठ अमेरिकेमध्ये आण्विक प्रकल्पांना सुरुवात देखील झालेली होती. अमेरिकेच्या मॅनहॅटन प्रकल्पाने यामध्ये आघाडी घेतली. सर्वच बड्या राष्ट्रांमधील गुप्तहेर-संघटना या प्रकल्पांवर नजर ठेऊनच होत्या. शंका, लाचखोरी इत्यादी प्रकारांमुळे या प्रकल्पांमध्ये सामील असणारे अनेक मुख्य संशोधक व शास्त्रज्ञ बळी गेले. अमेरिकेला सर्वप्रथम यश मिळाले व त्यांनी चाचणी घेण्याच्या उद्देशाने म्हणा वा जपानवर आपला सूड काढायच्या हेतूने म्हणा, दिनांक ०६ ऑगस्ट, १९४५ रोजी जपानच्या हिरोशिमा या गजबजलेल्या शहरावर त्यांचा पहिला अणु-बॉम्ब टाकून स्फोट घडवून आणला. काही क्षणांतच ७० हजारांच्या जवळपास लोकं या नर-संहारक घटनेने दगावले. व त्या काळापासून आजपर्यंत नुसत्या हिरोशिमामध्ये मृत्युमुखी पडलेल्यांची संख्या त्यापेक्षा कित्येक पटीने जास्त आहे. किरणोत्सारी पदार्थ किती नरसंहारक असतात, याची जाणीव अमेरिकेला झालीच नाही, लगेच दिनांक ०९ ऑगस्ट,१९४५ म्हणजे लगेच दोन दिवसांनी त्यांनी जपानच्याच नागासाकी शहरावर दुसरा अणु-बॉम्ब स्फोट घडवून आणला. सुमारे १४ लक्ष निष्पाप जीव तत्काळ जीवाला मुकले व त्या प्रलयकारी भस्मासुराच्या पोटात जाऊन राख झाले. जपानने या दोन घटनांमुळे आजपर्यंत सुमारे ३० टक्के प्राणहानी नाहक सहन केलीय, आनुवांशिक दोषांचे बळी ठरलेल्यांची तर गणतीच नाही... युद्ध-काळात आण्विक-अस्त्रे वापरणारे अमेरिका हे इतिहासात पहिले राष्ट्र (व अजुनही पहिलेच आहे) ठरले. सहनशीलतेच्या पलीकडील दुःख पचवताना त्या निष्पाप लोकांच्या, निष्पाप बालकांच्या, निष्पाप महिलांच्या किंकाळ्या अजुनही घुमत आहेत. मी ऐकतोय... पुढे दुसरे-महायुद्ध संपुष्टात आल्यानंतर एकमेकांवर कुरघोडी घालण्याच्या उद्देशाने रशिया व अमेरिका यांच्यात चुरस सुरु झाली. काय हे, रशियाच्या चेर्नोबील शहरातील घटना म्हणजे नुसता हाहाकार... थोड्याश्या चुकांमुळे अख्खे चेर्नोबील उडाले... इतिहास साक्ष आहे... पण कोणीच, खास करुन अमेरिकाने या घटनांपासून काहीच व कसलाही बोध घेतल्याचे वाटत नाही. उलट आता तर आशियामध्ये रशिया व चीनला आव्हान देण्यासाठी शिवाय इरानला कमकुवत दर्शवण्यासाठी उत्तर व दक्षिण कोरिया मधील भांडणामध्ये तेल ओतण्याचे काम अमेरिकेने चालू केलेय...

बस्सं, आता एका ठिणगीची गरज आहे, क्षणार्धात अख्खी पृथ्वी भस्म होऊन जाईल!!!